Jak Molo ukradł piękną różę (Chińska bajka)

W tym czasie, gdy dynastia Tang panowała nad środkowym królestwem, były mistrzami szermierzy różnych rodzajów. Ci, którzy przyszli pierwszy, byli świętymi miecza. Byli w stanie podjąć różne kształty, a ich miecze były jak uderzenia błyskawicy. Zanim ich przeciwnicy wiedzieli, że uderzyli, ich głowy już upadły. Jednak ci mistrzowie mieczownicy byli mężczyznami wzniosłego umysłu i nie mieszają się w kłótni ze świata. Drugim rodzajem mistrzów mieczników byli bohaterami miecza. To było ich zwyczaj zabijanie niesprawiedliwego i przyjść do pomocy uciskanej.

Nosili ukryte sztylet po swojej stronie i nosił skórzaną torbę na pasku. Magic oznacza, że ​​byli w stanie obrócić ludzkie głowy do płynącej wody. Mogli latać nad dachami i spacerować w górę iw dół ścian, a oni przyszli i poszli i nie zostawili śladu. Swawki najniższego rodzaju byli zwykli kupili żarłorzy. Zatrudnili się tym, którzy chcieli pozbyć się swoich wrogów. A śmierć była dla nich codzienną sprawą.

stary Dragonbeard musiał być głównym szermierzem stojącym w połowie drogi między tymi z pierwszych i drugiego rzędu. Molo, z których ta historia mówi, była bohaterem miecza.

W tym czasie mieszkał młody człowiek o imieniu Tsui, którego ojciec był wysoki urzędnikiem i przyjacielem księcia. A ojciec kiedyś wysłał syna, by odwiedzić swojego książęcę przyjaciela, który był chory. Syn był młody, przystojny i utalentowany. Poszedł do prowadzenia instrukcji ojca. Kiedy wszedł do pałacu księcia, stał trzy piękne niewolnicze dziewczyny, które ułożyły różowe brzoskwinie w złotą miskę, wlał cukier nad nimi i przedstawił mu je.

Po zjedzeniu urlopu, a jego książęcy gospodarz zamówił jedną z dziewczyn niewolników, różdżki na imię, aby eskortować go do bramy. Kiedy poszli wzdłuż młodego człowieka, patrząc na nią. I uśmiechnęła się do niego i zrobiła znaki palcami. Najpierw wyciągnęła trzy palce, a potem zamieniła ją trzy razy, a w końcu wskazała na małe lustro, które nosiła na piersi. Kiedy rozstali się do niego szepnął: "Nie zapomnij o mnie!"

Kiedy młody człowiek dotarł do domu, jego myśli były w zamieszaniu. I usiadł nieobecny, nieobecny jak drewniany kogut. Teraz stało się, że miał stary sługa o imieniu Molo, który był niezwykłą istotą.

"Jakie jest kłopot, mistrz", powiedział. "Dlaczego jesteś tak smutny? Czy nie chcesz o tym powiedzieć staremu niewolnikowi? Powiedział Molo: "Kiedy wyciągnęła trzy palce, oznaczało to, że jest kwaterowana na trzecim Sądu Pałacu. Kiedy trzykrotnie odwróciła rękę, oznaczała, że ​​suma trzech razy pięć palców, która jest piętnaście. Kiedy wskazała na małe lustro, miała powiedzieć, że na piętnastym, kiedy księżyc jest okrążony jako lustro, o północy, masz na niej."

wtedy młody człowiek został obudziony Z jego zdezorientowanych myśli i było tak szczęśliwi, że nie mógł się kontrolować Jak by to możliwe było wygrać?"

"Nic łatwiejszym", powiedziała Molo. "Na piętnastym przyjmiemy dwa kawałki ciemnego jedwabiu i owinąć się w nich, a zatem cię tam nosię. Jednak znajduje się dziki pies na strażniku na boisku Slave Girl's Court, który jest silny jak tygrys i czujny jako Bóg. Nikt nie może przejść przez niego, więc musi zostać zabity."

Kiedy przyszedł mianowany dzień, sługa powiedział:" Nie ma nikogo innego na świecie, który może zabić tego psa

pełen radości Młodzież dał mu mięso i wino, a staruszek wziął młotek łańcuchowy i zniknął z nim.

i po tym, jak długo nie upłynął Jedz posiłek, który znów wrócił i powiedział: "Pies nie żyje, a nic nie ma dalej przeszkadzać!"

o północy owinięte w ciemny jedwab, a staruszek nosił młodzież dziesięciokrotne ściany otaczające pałac. Dotarli do trzeciej bramy, a brama stała Ajar. Potem widzieli blask małej lampy i głęboko usłyszali Rose-Red Westchnie. Cały sąd był cichy i opuszczony. Młodzież podniosła kurtynę i wszedł do pokoju. Długie i szkodawczo rose-czerwona spojrzała na niego, potem przejęła rękę.

"Wiedziałem, że byłeś inteligentny i zrozumiałbym mój język migowy. Ale jaką magiczną moc ma do Państwa dyspozycji, że udało ci się tu dostać? ? " zapytał dobrej rodziny i przyszedłem tu z daleka. Siła sama uczyniła mnie niewolnikiem w tym pałacu. Długo go zostawić. Bo choć mam laski czyszczące, z którymi można jeść, i wypić moje wino ze złotych flonów, choć jedwab i satynowe szelestko wokół mnie i klejnotów każdego rodzaju są do dyspozycji, wszystkie są tak wiele łańcuchów i kajarków do trzymania mnie tutaj. Drogi Molo, jesteś obdarzony magią mocy. Błagam cię, żebyś uratował mnie w moim cierpieniu! Jeśli to zrobisz, cieszę się, żebym służył swoim mistrzem jako niewolnikowi i nigdy nie zapomnę favor, który mnie zrobił."

Młodzież spojrzał na Molo. Molo był dość chętny. Najpierw poprosił o pozwolenie na rejestrowanie biegów i klejnotów w workach i workach. Trzy razy odszedł i wrócił, dopóki nie skończy. Potem wziął jego mistrza i różał na plecach i odleciał z nimi nad stromymi ścianami. Żaden ze strażników pałacu księcia zauważył coś z drogi. W domu młodzież ukrył różany w odległym pokoju.

Kiedy księcia odkrył, że brakuje jednego z jego niewolników, i że jeden z jego dzikich psów zostało zabitych, powiedział: "To musiał być potężnym bohaterem miecza! " I dał ścisłe rozkazy, że sprawa nie powinna być wspomniana, a dochodzenia powinny być wykonane w tajemnicy.

minęły dwa lata, a młodzież nie pomyślała już o niebezpieczeństwie. Stąd, kiedy kwiaty zaczęły kwitnąć na wiosnę, Rose-Red pojechał do małego wagonu poza miastem, w pobliżu rzeki. I widział ją jeden z serwantów księcia i poinformował swojego mistrza. Ten ostatni wysłany dla młodzieży, który, ponieważ nie mógł ukryć sprawy, powiedział mu całą historię dokładnie tak, jak się wydarzyło.

Powiedział książę: "Cała winta spoczywa na róża-czerwony. Nie wyrzucam cię. Ale odkąd jest teraz twoją żoną, pozwolę całej sprawie odpocząć. Ale Molo będzie musiała na to cierpiał! Ale Molo wyciągnął sztylet i przeleciał wysoką ścianę. Stamtąd spojrzał na niego jak jastrząb. Strzałki poleciały tak grubą jak deszcz, ale nie uderzył go. A w chwili zniknął, nikt nie wiedział, gdzie I wyglądał dokładnie tak, jak spojrzał na dziesięć lat wcześniej nie rozumie, ale który jest rozumiany przez jego towarzysza.