Daisy (Duńska bajka)

teraz słuchaj. W kraju, blisko drogi, stał przyjemny dom; Nie widziałeś tak jak to, bez wątpienia. W przodzie leżał trochę ogrodzonego ogrodu, pełne kwitnących kwiatów. W pobliżu żywopłotu, w miękkiej zielonej trawie, wzrosła trochę stokrotka. Słońce świeciło tak jasno i ciepło na nią jak na dużych i pięknych kwiatach ogrodowych, więc stokrotka wzrosła od godziny na godzinę. Każdego ranka rozłożyła swoje małe białe płatki, jak lśniące promienie wokół małego złotego słońca w środku kwiatu. Nigdy nie wydawało się myśleć, że była niewidoczna na trawie lub że była tylko biednym, nieistotnym kwiatem. Czuła się zbyt szczęśliwa, by się tym dbać. Wesoło odwróciła się w kierunku ciepłego słońca, spojrzała na błękitne niebo i słuchała skroplonego śpiewu wysoko w powietrzu.

pewnego dnia mały kwiat był tak radosny, jakby to było wspaniałe wakacje, Chociaż było tylko poniedziałek. Wszystkie dzieci były w szkole, a gdy siedzieli na swoich ławkach, ucząc się ich lekcje, na jej małym łodydze, nauczyłem się też z ciepłego słońca i wszystkiego wokół niej, jak dobry jest Bóg, a on sprawił, że chętnie usłyszeć lark wyrażając w swojej piosence swoje dobre uczucia. Daisy podziwiała szczęśliwego ptaka, który mógłby więc niewolić tak słodko i latać tak wysoko, a ona nie była wcale smutna, ponieważ nie mogła zrobić tego samego.

"Widzę, widzę i usłyszeć", pomyślałem, że; "Słońce świeci na mnie, a wiatr mnie całuje; Co jeszcze potrzebuję, aby mnie uszczęśliwić?"

w ogrodzie wzrosła wiele arystokratycznych kwiatów; im mniej zapach, które mieli, tym bardziej obniżyli. Piwonie uznali to za wielką rzecz, która jest tak duża i dmuchała się, aby była większa niż róże. Tulipany wiedzieli, że były one oznaczone pięknymi kolorami i trzymali się sami pionowo, aby mogli być widoczne bardziej wyraźnie.

Nie zauważyli małej stokrotki na zewnątrz, ale spojrzała na nich i pomyślała: " Jak bogaty i piękne są! Nic dziwnego, że ładny ptak leci, by je odwiedzić. Co cieszę się, że jestem tak blisko ich blisko, że mogę podziwiać ich piękno!"

właśnie w tej chwili Lark przeleciał, płacząc" Tweet", ale nie poszedł na wysokie piwonie i tulipany; Wskoczył do trawy w pobliżu niskiej stokrotki. Drżała z radości i prawie nie wiedziała, co myśleć Srebro na sukience! W przypadku żółtego centrum stokrotki wyglądało jak złoto, a liście wokół błyszczące białe, jak srebro.

Jak bardzo czuł się mały stokrotka, nikt nie może opisać. Ptak pocałował ją swoimi dziobem, śpiewał do niej, a potem ponownie przeleciał w błękitne powietrze powyżej. Było to co najmniej jedną czwartą godzinę, zanim stokrotka mogła się odzyskać. Połowa wstydziła się, ale szczęśliwa w sobie spojrzała na inne kwiaty; musieli widzieć honor, który otrzymała, i zrozumiała ją rozkoszę i przyjemność.

Ale tulipany wyglądały na przystań niż kiedykolwiek; Rzeczywiście, były oczywiście dość rozdrażnione. Piwonie były zdegustowane, a mogli mówić, biedna mała stokrotka nie miałaby wątpliwości, otrzymał dobrą skargę. Widziała, że ​​wszyscy byli poza nadwyżką, a to bardzo przykro.

W tej chwili wszedł do ogrodu dziewczynę z dużym, błyszczącym nożem w dłoni. Poszła prosto do tulipanów i odciąć kilka z nich.

"Drogi", westchnął Daisy", jak szokujące! To już koniec. Dziewczyna nosiła tulipany, a stokrotka była bardzo zadowolona, ​​że ​​rośnie na zewnątrz na trawie i być tylko biednym małym kwiatem. Kiedy słońce ustawiło, złożyła liście i poszła spać. Śniła całej nocy ciepłego słońca i ładnego małego ptaka.

Następnego ranka, kiedy radość wyciągnęła jej białe liście jeszcze raz na ciepłe powietrze i światło, rozpoznała głos Ptak, ale jego piosenka brzmiała żałosna i smutna.

Alas! Miał dobry powód, by być smutnym: został złapany i uczynił więźnia w klatce, która wisiała blisko otwartego okna. Śpiewał szczęśliwy czas, kiedy mógł latać w powietrzu, radosnym i wolnym; Z młodej zielonej kukurydzy w polach, z której wiosną wyżej i wyżej, aby śpiewać swoją wspaniałą piosenkę – ale teraz był więźniem w klatce.

Mała stokrotka życzyła bardzo bardzo, by mu pomóc. Ale co może zrobić? W jej niepokoju zapomniała wszystkie piękne rzeczy wokół niej, ciepłe słońce, a jej ładne, błyszczące, białe liście. Niestety! Mogła myśleć o niczym oprócz niewoli ptaka i własnej niezdolności do pomocy.

Dwóch chłopców wyszedł z ogrodu; Jeden z nich nosił ostry nóż w ręku, podobnie jak ten, z którym dziewczyna cięta tulipany. Poszli prosto do małej stokrotki, którzy nie mogli myśleć, co zamierzają zrobić.

"Możemy wyciąć ładny kawałek murawy dla skowała tutaj" – powiedział jeden z chłopców; I zaczął wycinać kwadratowy kawałek wokół stokrotki, aby stała w centrum.

"Podciągnij kwiat", powiedział drugi chłopak; A stokrotka zadrżała ze strachu, bo wyrywa ją, zniszczy jej życie i życzyła tak wiele do życia i zabrać do niewoli lark w swojej klatce.

"Nie, niech pozostanie tam, gdzie jest jest – powiedział chłopiec, "wygląda tak ładnie". Więc stokrotka pozostała i została umieszczona z murawą w klatce Lark. Biedny ptak narzekał głośno o swojej zagubionej wolności, bicie skrzydeł przeciw żelaznych prętach więzienia. Mała stokrotka nie mogłaby nie znieść znaku i nie wypowiadał tego słowa, by go konsoli, ponieważ chętnie zrobiłaby. Cały poranek minęło w ten sposób.

"Nie ma tu wody", powiedział niewoli Lark; "Wszyscy wyszli i zapomnieli dać mi kroplę do picia. Moje gardło jest gorące i suche; Czuję się, jakbym miał ogień i lód we mnie, a powietrze jest tak ciężkie. Niestety! Muszę umrzeć. Muszę pożegnać się z ciepłym słońcem, świeżą zielenią i wszystkimi pięknymi rzeczami, które stworzył Bóg. i, jak to zrobił, jego oko spadło na stokrotkę. Ptak skinął do niej i pocałował ją swoimi dziobem i powiedział: "Ty też jesteś tutaj, ty biedny mały kwiat! Dali ci mi, z małą plamą zielonej trawy, na której rośniesz, w zamian za cały świat, który był tam. Każde małe ostrze trawy jest dla mnie wielkim drzewem, a każdy z twoich białych pozostawia kwiat. Niestety! Pokazujesz mi tylko, jak bardzo straciłem."

"Och, gdybym mógł go tylko pocieszyć! " Myślałem o stokrotce, ale nie mogła przenieść liścia. Perfumy z liści były silniejsze niż zwykle w tych kwiatach, a ptak zauważył go, i choć omal z pragnieniem, a w jego bólu zatrzymał się zielone ostrza trawy, nie dotykał kwiatu.

Nadszedł wieczór, a mimo to nikt nie przyszedł przynieść ptaka kropla wody. Potem wyciągnął swoje ładne skrzydła i potrząsnął konwulsyjnie; Mógł tylko śpiewać "Tweet, Tweet" w słabym, żałobnym tonie. Jego mała głowa pochyliła się w kierunku kwiatu; Serce ptaka zostało złamane z chęć i szpilki. Wtedy kwiat nie mógł złożyć liści, gdy zrobiła wieczór wcześniej, kiedy poszła spać, ale, chory i smutny, opadł na ziemię Znalazłem ptaka martwy, płakali wiele i gorzkich łez. Duła dla niego ładnego grobu i ozdobią je liśćmi kwiatów. Martwne ciało ptaka zostało umieszczone w inteligentnym czerwonym pudełku i został pochowany wielkim honorem.

biedny ptak! Chociaż żył i mógł śpiewać, zapomniali go i pozwolił mu siedzieć w klatce i cierpieć, ale teraz, że nie żył, opłakiwali go z wielu łez i pochowali go w stanie królewskim.

Ale murawa z stokrotką na to została wyrzucona do zakurzonej drogi. Nikt nie pomyślał o małym kwiatu, który poczuł się bardziej dla biednego ptaka niż miał jeden inny i to byłoby tak cieszę się, że pomoże i pocieszenia go, gdyby była w stanie.